 |
| 1968, markt paardenveld, gekke bart met pet en blauw jasje |
Een straatventer die geen jochie uit de jaren vijftig ooit zal vergeten was Gekke Bart, de voddenboer. Wonder boven wonder vond ik zijn foto op internet bij de herinneringen van een oud-bewoner van de Mauritsstraat. Het is de man rechts met het blauwe jasje.
Gekke Bart reed met zijn bakfiets eens per week bij ons door de straat. Je hoorde hem al van verre aankomen want hij zong altijd uit volle borst aria's en andere operafagmenten. Dat was natuurlijk al bijzonder maar hij had daarnaast een tic waarmee hij zijn ongelukkige bijnaam verwierf. Om de paar minuten riep hij namelijk keihard iets dat klonk als "hmppena" waarbij zijn hoofd achteroversloeg en zijn hand op zijn knie klapte om vervolgens omhoog te schieten. Het was een soort spasme waar hij niks aan kon doen (de ex-mauritsstrater heeft het over het gilles de la tourrette syndroom maar of dat zo is weet ik niet).
Het was natuurlijk gek en voor ons was hij dat dus ook. Als we in de buurt waren wanneer hij de straat in kwam liepen we er in een lange sliert achteraan en riepen hem na: "Gekke Bart, gekke Bart!" Meestal deed hij net of hij ons niet hoorde maar ik herinner me een keer dat het hem teveel werd; hij sprong van de bakfiets en probeerde een van ons te grijpen. Lukte natuurlijk niet en des te meer reden voor hilariteit...
We waren hard en gemeen... Het was pesten en niet zo'n klein beetje ook. Hoe moet de goede man zich elke dag gevoeld hebben: jaar in jaar uit en in alle buurten hetzelfde liedje...
Spijt? Ja, al jaren. Is natuurlijk gemakkelijk, achteraf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten