Fietsendieven?

1969, de (toen al voormalige) politiepost in de Gerard Doustraat links met boogachtige ingang (Utr. Archief)

Een gezin met zes kinderen en geen auto. De fiets was ons aller vervoermiddel. Gazelle was het merk en meneer van der Pol aan de Prins Hendriklaan onze fietsenmaker. Over hem elders meer. 

Waar laat je zomaar acht fietsen? Overdag stonden ze vaak voor het huis maar 's avonds moesten we ze binnenzetten. In de voorgang. Als het netjes werd gedaan konden ze er net allemaal staan: 4 aan de ene en 4 aan de andere kant met een smal looppaadje er tussenin. Wel altijd een heel gedoe. 

Het fietsen binnen zetten was een dagelijks terugkerende frustratie. We hadden er nooit zin in (je bezeerde je altijd wel aan trappers of standaard) en vergaten het dan ook regelmatig. Dit zeer tegen de zin in van mijn vader. Stond hij 's avonds laat nog fietsen binnen te zetten...

1954, utrechtse politieagent (Utr. Archief)

Op een dag, ik zal een jaar of 9, 10 geweest zijn, had hij er genoeg van. Hij nam de fietsen van mij en mijn broer mee en bracht ze naar het toenmalige politiebureau in de Gerard Doustraat. "Ik wil ze een lesje leren" zei hij tegen de dienstdoende diender, "morgen komen die zoontjes van me informeren of hun fietsen soms gevonden zijn.. Geef ze er maar van langs!"

En de volgende morgen: fietsen weg! Grote schrik! "Ja, dat komt ervan als je ze buiten laat staan.", zei mijn vader. "Ga maar naar het politiebureau om aangifte te doen van diefstal."

Dus wij met knikkende knieën naar de Gerard Doustraat. De agent speelde zijn rol van boze diender zeer behoorlijk. Na ons de les gelezen te hebben over het gevaar van diefstal (ook toen dus al!) en ons onverantwoordelijk gedrag zei hij "maar we zullen eens even kijken of we de dieven toevallig al in de kraag gegrepen hebben."

1965, verkeerd geparkeerde fietsen aan de Leidseweg worden weggehaald...
  (Utr. Archief)

En ja hoor, even later kwam hij terug: "Nou, jullie hebben geluk gehad. Je fietsen zijn gevonden..."
En onder de indruk maar opgelucht reden we terug naar huis.

Ik denk dat het voorval er voor gezorgd heeft dat we -in elk geval tijdelijk- onze fietsen 's avonds zorgvuldiger binnenzetten maar uiteindelijk zal dat toch wel weer verwaterd zijn. 

De ware toedracht kregen we trouwens pas vele jaren later te horen. We waren al lang het huis uit toen mijn vader ons op een dag het hele verhaal vertelde. We vielen van onze stoel! Toch bewondering voor deze praktische, opvoedkundige truc. En met enige nostalgie denk je dan terug aan zo'n buurt politiepost van de jaren vijftig, waar ze aan zo'n opzetje nog mee konden werken.